Ζητειται ελπις: διηγηματα

ἀκόμα ἄλλη ἄλλο ἄλλος ἀνθρώπου ἄνοιξε Αντώνης Σαμαράκης Απὸ ἀπὸ τὴν ἀπὸ τὸ ἀπόγεμα αὐτὰ αὐτὸν αὐτός γιὰ νὰ γιὰ τὸ γραμμόφωνο δὲ θὰ δὲν εἶχε δὲν ἤτανε Δὲν μποροῦσε νὰ δίπλα δυὸ ἐδῶ εἶδε εἶναι εἶπε εἴχανε ἔκανε ἐκεῖ ἔλεγε ἐλπίδα ἕνα ἕναν ἕνας ἔτσι ἔχει Ζυρίχη ζωὴ ἦρθε ἦταν Ητανε θὰ καὶ δὲν καὶ οἱ καὶ τὸ κάνει κάτι κι αὐτὸς κοίταζε κόντρα Κοπεγχάγη κόσμο Μὰ μὲ τὴ μὲ τὸ μέσα μπῆκε μπροστὰ νὰ τὸν νὰ τοῦ ὁ ἄνθρωπος ὁ Σαμαράκης ὁ τοῖχος ὅμως ὅπως ὅταν ὄχι παιδὶ πάνω Πῆγε πῆρε πιὸ πίσω ἀπὸ ποδήλατο πολὺ ποὺ δὲν ποὺ εἶχε ποὺ ἤτανε ποὺ τὸν πρὶν ἀπὸ πρὸς πὼς σὰν σὲ μιὰ σκέφτηκε στὰ στὴ στὴν στὴν αὐλή στιγμὴ στὸ στὸν τὰ τὴ τὴν ὥρα τῆς τί τίποτα τὶς Τὸ ἀγόρι τὸ εἶχε τὸ παιδί τοῦ Σαμαράκη τοὺς τοῦτο τσιγάρο τῶν τώρα ὕστερα χέρια χρόνια χρονῶ ὡς