C. SUETONII TRANQUILLI SERVIUS SULPICIUS GALBA. 1. PROGENIES Cæsarum in Nerone defecit': quod futurum, compluribus quidem signis, sed vel evidentissimis duobus, apparuit. Liviæ olim2, post Augusti statim nu Servius. Dudum ejecerunt viri docti, quod in multis datur Galbæ, prænomen Sergium, ut nomen gentilicium diversæ familiæ. Σερούιος Zoumínios Táλfas dicitur Dion. LVI, 29, et Γάλβας ὁ Σερούιος LVIII, 20; Γάλβας ὁ Σερούιος ὁ Σουλπίκιος Xiphil. LXIII, 23, quamquam illis etiam locis librorum et editionum est inconstantia. Vide Reimar. ad 1. c. et ad init. Xiphil. LXIV. Quod autem Plutarch. Galb. 3, rov Zepoviwv oixov dicit, monuit jam Xylander, ita usitatum Sulpiciæ genti Servium fuisse prænomen, ut prope pro gentili fuerit usurpatum. Cf. Oudend. ad locum nostrum ; Schweighæuser. ad Appian. Hispan. 58, et Civ. II, 113; Oberlin. ad Tacit. Hist. II, 48; maxime Spanhem. de Usu et Præstant. Num. Dissert. X, cap. 1. Augusti consumta est; » ́quod excripsit Oros. VII, 7. Cf. Dio, LVI, 29; Xiphil. LXII, 18. 2. Liviæ olim, etc. Plin. XV, 30 (40): « Liviæ Drusillæ, quæ postea Augusta matrimonii nomen accepit, quum pacta esset illa Casari, gallinam conspicui candoris sedenti aquila ex alto abjecit in gremium illæsam; intrepideque miranti accessit miraculum, quoniam teneret rostro laureum ramum onustum suis baccis. Conservari alitem et sobolem jussere aruspices, ramumque eum seri, ac rite custodiri. Quod factum est in villa Cæsarum, fluvio Tiberi imposita juxta nonum lapidem Flaminia via, quæ ob id vocatur ad Gallinas, mireque silva provenit. Ex ea triumphans postea Cæsar laurum in manu tenuit, coronamque capite gessit, ac deinde Imperatores Cæsares cuncti. Traditusque mos est, ramos, quos te |