Εικόνες σελίδας
PDF
Ηλεκτρ. έκδοση

Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe
Quam lætâ adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nosti, pes prodit—fidus amicus

Fert quodcunque lubens, nec grave sentit, onus. Belle, miselle lepuscule, (equus respondet) amara Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi. Verum age-sume animos-multi,.me pone, bonique Adveniunt, quorum sis citò salvus ope. Proximus armenti dominus bos solicitatus Auxilium his verbis se dare posse negat. Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum Me nescire potest usque fuisse tibi, Libertate æquus, quam cedit amicus amico,

Utar, et absque metu ne tibi displiceam;

Hinc me mandat amor. Juxta istum messis acer

vum

Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;
Et quis non ultro quæcunque negotia linquit,
Pareat ut dominæ cum vocat ipse suæ ?
Nec me crudelem dicas-discedo-sed hircus,
Cujus ope effugias integer, hircus adest.

Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina languent!

Utque caput, collo deficiente, jacet !

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum,

Vellere eris melius fultus, ovisque venit.

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.
Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur,
Ut periturum alias ocyus eripiat.

Remne ego, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.

Ignoscas oro.

Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta perempto Tristitia est nobis ingruitura !—Vale!

AVARUS ET PLUTUS.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum, respiciensque tremit;
Angustissima quæque foramina lampade visit,

Ad vectes, obices, fertque refertque manum.
Dein reserat crebris junctam compagibus arcam
Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum.
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans
Aurum execratur, perniciemque vocat ;

O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset,

Hoc celasset adhuc si modo terra malum ! Nunc autem virtus ipsa est venalis; et aurum Quid contra vitii tormina sæva valet ?

O inimicum aurum! O homini infestissima pestis ; Cui datur illecebras vincere posse tuas ?

Aurum homines suasit contemnere quicquid honesEt præter nomen nil retinere boni.

[tum est,

Aurum cuncta mali per terras semina sparsit;
Aurum nocturnis furibus arma dedit.

Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,

Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum
Ex malesuadâ auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen
Ante oculos, irâ fervidus, ipse stetit.
Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis
Ostendens; tremulum sic Deus increpuit.
Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis aures?
Ista tui similis tristia quisque canit.

Commaculavi egone humanum genus, improbe?
Culpa,

Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est.
Mene execrandum censes, quia tam pretiosa
Criminibus fiunt perniciosa tuis?

Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus
Quisque catus nebulo sordida facta tegit.
Atque suis manibus commissa potentia, durum
Et dirum subito vergit ad imperium.

Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam.
Idem aurum latet in pectore pestis edax.
Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco
Suadet naso inopes, et vitium omne docet.
Auri et larga probo si copia contigit, instar
Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:
Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat orbos,
Et viduas lacrymis ora rigare vetat.
Quo sua crimina jure auro derivet avarus,
Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?
Lege pari gladium incuset sicarius atrox

Caso homine, et ferrum judicet esse reum.

PAPILIO ET LIMAX.

Qui subito ex imis rerum in fastigia surgit,
Nativas sordes, quicquid agatur, olet.

EPIGRAMS TRANSLATED FROM THE LATIN OF OWEN.

ON ONE IGNORANT AND ARROGANT.

THOU mayst of double ignorance boast,
Who know'st not that thou nothing know'st.

PRUDENT SIMPLICITY.

THAT thou mayst injure no man, dovelike be, And serpentlike, that none may injure thee!

TO A FRIEND IN DISTRESS.

I wish thy lot, now bad, still worse, my friend; For when at worst, they say, things always mend.

RETALIATION.

THE works of ancient bards divine,
Aulus, thou scorn'st to read;
And should posterity read thine,
It would be strange indeed!

WHEN little more than boy in age,
I deem'd myself almost a sage:
But now seem worthier to be styled,
For ignorance, almost a child.

« ΠροηγούμενηΣυνέχεια »