δὲ Λαλῶ, ὡσεπιπολὺ τὸ προφέρω λόγους ἀσκέπτες, ἢ κἂν μακροὺς, καὶ ὄχι ἀναγκαίους οὐδ ̓ ἁρμόζοντας εἰς τὸ προκείμενον. Ἐκ τούτου ὀνομάζομεν καὶ Λ όγιον (ἀπὸ τὸ Λέγω,) τὸν ὁπωσδήποτε σοφὸν, ὡς ἐξεναντίας Λάλον (ἀπὸ τὸ Λαλῶ,) τὸν φλύαρον. Περὶ τοιούτου τινὸς λάλου ἐλέχθη καὶ τὸ 1,) Λαλεῖν ἄριτος, ἀδυνατώτατος λέγειν. Εφυλάσσετο ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς ἡ διάκρισις τῶν δύο τούτων ῥημάτων, ὡς ἀκόμη καὶ σήμερον φυλάσσεται εἰς πολλὰς φράσεις τῆς κοινῆς γλώσσης. Ὁ παρακμάζων ὅμως ἑλληνισμὸς ἐμεταχειρίσθη καὶ τὸ Λαλῶ εἰς τόπον τοῦ Λέγω. Καὶ τούτου παραδείγματα συχνὰ εἰς τὴν Νέαν διαθήκην, καὶ ἔτι συχνότερα εἰς τοὺς Ἑβδομήκοντα. — ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ. Ως εἶπε καὶ πρότερον. 2) -ΕΛΕΓΧΕ ΜΕΤΑ ΠΑΣΗΣ ΕΠΙΤΑΓΗΣ. Τὸ αὐτὸ καὶ ὅ,τι τὸν ἐσυμβούλευεν ανω· τέρω “Ἔλεγχε αὐτοὺς ἀποτόμως,” 3) ἤγουν ἂν ἡ παρακάλεσις, ἢ πατρικὴ παρακίνησις δὲν ἀρκῇ, ἔλεγ χέ τους καὶ μὲ πᾶσαν ἐπιταγὴν, μὲ αὐςηρὰν δηλαδὴ προςαγήν. Ἴδαμεν 4) ὅτι εἰς τὸν θεὸν ἀποδίδει ὁ Απόςολος τὴν Ἐπιταγήν ἐδὼ τὴν συγχωρεῖ καὶ εἰς τὸν διάκονον τοῦ θεοῦ, τὸν Ἐπίσκοπον. :Αλλὰ ποῖον Ἐπίσκοπον ; ὡς ἦτον ὁ Τιμόθεος καὶ οἱ ὅμοιοι τοῦ Τιμοθέου. Τοιοῦτος ἐπίσκοπος ἔχει τὸ δίκαιον νὰ ἐπιτάσσῃ, ἐπειδὴ ἡ ἐπιταγή του δὲν εἶν ̓ ἄλλη παρ αὐτὴν τοῦ θεοῦ τὴν ἐπιταγὴν, παρ' αὐτὸ τῶν προφη τῶν τὸ, “ Τάδε λέγει κύριος, τὸ “ Δράξασθε δείας, μή ποτε ὀργισθῇ κύριος, καὶ ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδε 66 με 1) Ιδε Πλουτάρχ. 'Αλκιβ. § 13. σελ. 10. 2) Πρὸς Τίτ. β'. 6. σελ. 385. 3) Αὐτόθ. α'. 13. σελ. 371-372. 4) 'Ανωνέρ. σελ. 58. καὶ 355. παι δικαίας 1) ταῦτα προςάσσει ἡ ἀληθερή θρησκεία, παιδείαν, δικαιοσύνην, ἰσονομίαν, καὶ ταῦτα πράσσοντα βλέπετε κ ̓ ἐμέ. Ὅστις ἐπίσκοπος, γυμνὸς ἀπὸ ταύτας τὰς ἀρετὰς, τολμᾷ νὰ ἐπιτάσσῃ, ὅσον αὐξηρὰ εἶναι ἡ ἐπιταγή του, τόσον γίνεται γελοιοτέ ρα· ἐπειδὴ καθεῖς ἀπὸ τοὺς ἐπιτασσομένους ἔχει δίκαιον νὰ τὸν ἀποκριθῇ μὲ ταῦτα τοῦ προφήτου τα λόγια “ Τῷ δὲ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ θεὸς, Ινατὶ σὺ διηγῇ τὰ δικαιώματά μου, καὶ ἀναλαμβάνεις τὴν διαθή κην μου διὰ στόματός σου, Σὺ δὲ ἐμίσησας παιδείαν, καὶ ἐξέβαλες τις λίγες με εἰς τὰ ὀπίσω κ. τ. λ.”2) Ὅτι 66 - ΜΗΔΕΙΣ ΣΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΤΩ. αν ~ او παραγγέλλει καὶ εἰς τὸν Τιμόθεον. ἀλλ ̓ εἰς ἐκεῖνον λέγει, “ Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω ”3) ἐδῶ ἁπλῶς συμβουλεύει τὸν ἐπίσκοπον, οπόσης ἡλι κίας καὶ ἂν ἦναι, το Μή σε καταχρονη και νεῖς, συμβουλὴν παράξενον, ἂν δὲν ἐνοοῦσε τὸ, Μὴ δίδῃς ἀφορμὴν μὲ τὴν κακήν σου διαγωγὴν νὰ σὲ καταφρονῇ κανεῖς· διότι : πῶς ἔχει τὶς νὰ ἐμποδίσῃ τες χριστιανοὺς νὰ καταφρονῶσι τὸν ἐπίσκοπον, ἂν αἱ πράξεις τοῦ ἐπισκόπου ἦναι καταφρονήσεως άξιαι; Ὑποθέτει λοιπὸν ἐδῶ, ὅ,τι ανωτέρω τὸν ἐπαράγγειλε. Περὶ πάντα σεαυτὸν παρεχόμενος τύπον καλῶν ἔργων,” 4) καὶ ὅ,τι ἔλεγεν εἰς τὸν Τιμόθεον, “: Τύπος γίνου τῶν πιςῶν κ. τ. λ.” 5): Τοιοῦτον ἐπίσκοπον, τοιοῦτον τύπον καὶ παράδειγμα καλῶν ἔργων τίς τολμᾷ νὰ καταφρονήσῃ: Θέλοντας, μὴ θέλοντας ἀναγκάζει ὁ τοιοῦτος εἰς σεβασμόν του, ὄχι μόνους τοὺς χρισιανοὺς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς ἔξω τῆς ποίμνης 1) Ψαλμ. β'. 12. 2) Αὐτόθ. ν'. 16-22. 3) Α'. Πρὸς Τιμόθ. δ'. 12. σελ. 155. 4) Πρὸς Τίτ. β'. 7. σελ. 386. 5) Α ́. Πρὸς Τιμόθ. δ'. 12. σελ. 156. τοῦ Χριςοῦ· ὡς ἀλλοῦ παραγγέλλει τοὺς ἐπισκό πους ὁ Ἀπόστολος, νὰ διάγωσιν εἰς τρόπον, ὥστε νὰ ἔχωσι καλὴν μαρτυρίαν καὶ ἀπὸ τοὺς ἔξωθεν. 1, Κείμενον. ΚΕΦ. γ'. Νέα Μετάφρασις. Ὑπομίμνησκε αὐτοὺς ἀρχαῖς Ειθύμιζέ τους νὰ ὑποτάσσωνκαὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πει ται εἰς τοὺς ἄρχοντας καὶ ἐξου θαρχεῖν, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν πατὰς, νὰ τοὺς ὑπακούωσι, νὰ ἑτοίμους εἶναι. ἶναι ἕτοιμοι εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν· 2. Κανένα νὰ μὴ κακοφημίζω 2. Μηδένα βλασφημεῖν, ἀμά χου; εἶναι, ἐπιεικεῖς, πᾶσαν ἐνδεικ- τι, [κανένα] νὰ μὴ μάχωνται, νὰ νυμένους πραίτητα πρὸς πάντα ήναι συγκαταβατικοί, δείχνοντες ἀνθρώπους. πᾶσαν πραότητα εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. 3. Διότι καὶ ἡμεῖς ἤμεθα πρό 3. Ημεν γάρ ποτε καὶ ἡμεῖς ἀνόητοι, ἀπειθεῖς, πλανώμενοι, δε-τερον ἀνόητοι, ἀπειθεῖς, πλανώμε λεύοντες ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς νοι, δουλεύοντες πάσης λογῆς ἐπι ποικίλαις, ἐν κακίᾳ καὶ φθόνῳ διά-θυμίας καὶ ἡδονὰς, διάγοντες εἰς γοντες, συγητοί, μισῶντες ἀλλήλες. τὴν κακίαν καὶ τὸν φθόνον, μιση τοῖ, [και] μισοῦντες ἕνας τὸν ἄλλον. 4. Ὅτε δὲ ἡ χρησότης καὶ ἡ 4. ̓Αλλ' ὅτε ἐφανερώθη ἡ ἀγαφιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ σωτῆρος θότης καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ σωτ ἡμῶν Θεοῦ, τῆρος ἡμῶν Θεοῦ, 5. Οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιο- 5. Οχι δι ̓ ἴδιά μας ἔργα δίσύνη ὧν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλά καία, ἀλλὰ διὰ τὸ [πρὸς ἡμᾶς] κατὰ τὸν αὐτῷ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς ἔλεος αὐτοῦ, μᾶς ἔσωσε μὲ τὸ λαγο δια λουτροῦ παλιγγενεσίας, καὶ τρὸν τῆς ἀναγεννήσεως, καὶ ἀναἀνακαινώσεως Πνεύματος ἁγίο. νεώσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, 6. Οὗ ἐξέχεεν ἐφ' ἡμᾶς πλου σίως, διὰ Ἰησᾶ Χρισᾶ τὸ σωτῆρος ως ἡμῶν. 6. Τὸ ὁποῖον ἐξέχυσε πλουσία εἰς ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν· 7. Ἵνα δικαιωθέντες τῇ ἐκείνου 7. Διὰ νὰ δικαιωθῶμεν μὲ τὴν χάριτι, κληρονόμοι γενώμεθα κατ' χάριν ἐκείνου, καὶ νὰ κληρονομή ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου. σωμεν τὴν αἰώνιον ζωὴν, ὡς ἐλπί 8. Πισὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τού- 8. Πισὸς ὁ λόγος [μου] καὶ των βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, περὶ τούτων θέλω να λαλῆς μὲ ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐ- πᾶσαν βεβαιότητα, διὰ νὰ φροντασθαι οἱ πεπιτευκότες τῷ Θεῷ. τίζωσι νὰ προτέκωνται εἰς τὰ καὶ Ταῦτά ἐσι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα λὰ ἔργα ὅσοι ἐπίσευσαν εἰς τὸν τοῖς ἀνθρώποις. Θεόν. Τοῦτα εἶναι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα εἰς τοὺς ἀνθρώπου;. 9. Μωρὰς δὲ ζητήσεις, καὶ γε 9. Τὰς δὲ μωρὰς ζητήσεις, καὶ νεαλογίας, καὶ ἔρεις, καὶ μάχης γενεαλογίας, καὶ φιλονεικίας, καὶ νομικὰς περιΐτασο· εἰσὶ γὰρ ἀνω μάχας νομικὰς, περίφευγέ τας, φελεῖς καὶ μάταιο.. ὡς ἀνωφελεῖς καὶ μεταία;. 10. Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11. Εἰδὼς ὅτι ἐξέτραπται 10. Παραιτοῦ τὸν αἱρετικὸν ἄνθρωπον, ἀφοῦ τὸν νεθετήσῃς μία αν καὶ δύο φοράς, 11. Γνωρίζων, ὅτι ὁ τοιοῦτος τοιοῦτος, καὶ ἁμαρτάνει, ὢν αὐτοὶ ἐξεσράφη [ἀπὸ τὴν πίσιν,] καὶ κατάκριτος. 12. Ὅταν πέμψω ̓Αρτεμᾶ ἁμαρτάνει, γινόμενος αὐτοκατάκ οιτος. 12. Ὅταν σὲ πέμψω τὸν ̓Αρ πρὸς σὲ ἢ Τυχικόν, σπούδασοι τεμᾶν ἢ τὸν Τυχικὸν, σπούδασε ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ νὰ ἔλθῃς πρὸς ἐμὲ εἰς τὴν Νικόπου γὰρ κέκρικα παραχειμάται. λιν· διότι ἐκεῖ ἔκρινα να περάσω τὸν χειμῶνα. να 13. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ 13. Ζηᾶν τὸν νομικὸν καὶ τὸν ̓Απολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον. Απολλώ πρόπεμψε ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. . πρόπεμψε γρήγορα, Φροντίζων νὰ μὴ τὰς λείψη τίποτε. 14. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ 14. Ας μανθάνωσι δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐσασθα ἡμέτεροι νὰ προστέκωνται εἰς τὰ εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ καλὰ ἔργα εἰς τὰς ἀναγκαίας ὦσιν ἄκαρποι. χρείας, διὰ νὰ μὴ γίνωνται ἄκαρ ποι 15. Ασπάζονται σε οἱ μετ' ἐμᾶ 15. Σὲ ἀσπάζονται ὅλοι οἱ εὐω πάντες' ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ρισκόμενοι μ' ἐμέ. "Ασπασε [καὶ ἡμᾶς ἐν πίσει· ἡ χάρις μετὰ πάν- σὺ] τοὺς ὁμοπίσους φίλους ἡμῶν. των ὑμῶν. ̓Αμήν. Ἡ χάρις [τοῦ Θεοῦ] ἀς ἦναι μὲ όλους σας ! 'Αμήν ! † Πρὸς Τίτον, τῆς Κρητῶν † Εγράφη ἀπὸ τὴν Νικόπου ἐκκλησίας πρῶτον ἐπίσκοπον χει-λιν τῆς Μακεδονίας πρὸς τὸν Τί ροτονηθέντα, ἐγράφη ἀπὸ Νικοπό- τον, πρῶτον ἐπίσκοπον τῆς Κρηλεως τῆς Μακεδονίας. τικῆς ἐκκλησίας. ΕΞΗΓΗΣΙΣ. Αρχὰς 1. ΑΡΧΑΙΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΙΣ ΥΠΟΤΑΣΣΕΣΘΑΙ. Ως ένωσε καὶ ἀλλοῦ τα δύο ταῦτα, 6 Ἐπὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας.” 1) ὀνομάζει τὲς Αὐτοκράτορας τῶν Ῥωμαίων, αὐτεξουσίες τότε, μετὰ τὴν κατάλυσιν τῆς Ῥωμαϊκῆς πολιτείας, καὶ ἀπολύτους δεσπότας· Ἐξεσίας δὲ, τες μεταλαμβάνοντας τὴν ἐξουσίαν ἀπὸ τὸς Αὐτοκράτορας, διὰ νὰ διοικῶσι τὴν Ῥώμην, ἢ τὰς ὑπὸ τὴν Ῥώμην χώρας καὶ πόλεις, εἰς τὰς ὁποίας ἐπέμποντο ανθύπατοι ἢ ςρατηγοί, καὶ ὅπε ἔπρασσαν καὶ αὐτοὶ ὡς ἀπόλυτοι δεσπόται. Καὶ ὅμως ὁ ̓Απόστολος ἐπαράγγελλεν εἰς τοὺς τότε χρισιανὸς ὄχι μόνον να ὑποτάσσωνται, ἀλλὰ καὶ νὰ προσεύχωνται δι ̓ αὐτὲς, να 6 Ποιεῖσθαι . . . δεήσεις, δεήσεις, προσευχὰς, ὑπὲρ βασιλέων, καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων” προσθέτων αμέ σως καὶ τὴν αἰτίαν, Ινα ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν, κ. τ. λ.”2) Ἡ χρισιανική θρησκεία ἕνα μόνον βασιλέα λατρεύει τον Μακάριον καὶ μόνον δυνάςην, 3) διότι καὶ μόνος αὐτὸς ἔχει τὴν δύναμιν καὶ τὸ δίκαιον νὰ βασιλεύη, «Ὅτι σὲ ἐστιν ἡ 1) Λουκ. ιβ'. 11. 2) Α ́. Πρὸς Τιμόθ. β'. 1-2 |