CLEMENTIS ALEXANDRINI OPERA OMNIA. RECOGNOUIT REINHOLDUS KLOTZ. VOL. III. CONTINENS STROMATORUM LIBROS V-VII. LIPSIAE SUMPTIBUS E. B. SCH WICKE T I. PATRUM ECCLESIAE GRAECORUM. PARS III. TITI FLAUI CLEMENTIS ALEXANDRINI OPERUM OMNIUM TOM. II. LIPSIAE SUMPTIBUS E. B. SCHWICK EHTI. 1832. Argumentum. Cap. I. De fide (§.1—13.). C. II. de spe (§. 14. 15.). C. III. tam fidei quam spei obiecta mente tantum percipi posse (§. 16-18.). C. IV. res diuinas per inuolucra tradere cum apnd profanos tum apud sacros scriptores vsn esse receptuin (s. 19-26.). C. V. de symbolis Pythagorae (§. 2781.). C. VI. mysticam tabernaculi Iudaici eiusque apparatus significationem exponit (§. 32-41.). C. VII. Aegyptios itidem res sacras per symbola et aenigmata repraesentasse (§. 4244.). C. VIII. idem apud alios, inprimis apud poëtas et philosophos, non minus quam apud sacros scriptores vsu receptum fuisse (. 45-56). C. IX. rationes afferuntur cur veritatem his inuolucris oblegere visum fuerit (§. 57—60). C. X. eandem fuisse apostolorum sententiam de mysteriis fidei occultandis (61-67.). C. XI. ad veram dei cognitionem optime perueniri, si mentem a rebus carnalibus et mundanis quam maxime abstrahamus: idque auctoritate philosophorum probari (§. 68-78.). C. XII. deum nec mente nec verbis comprehendi posse (. Clement. Alex. vol. III. A 7983.). C. XIII. ex philosophorum opinione dei cognitio. nem donum esse diuinitus datum et ab iis praecipue peti oportere, qui diuino afilatu dignati sint (§. 84 89.). C. XIV. Graecos ex Hebraeorum libris decreta sua mutuatos esse (§. 90-142.). Cap. I. §. 1. Περὶ μὲν τοῦ γνωστικοῦ τοσαῦτα ὡς ἐν ἐπιδρομῇ, χωρῶμεν δὲ ἤδη ἐπὶ τὰ ἑξῆς καὶ δὴ τὴν πίστιν αὖθις διαθρητέον· εἰσὶ γὰρ οἱ τὴν [μὲν] πίστιν ἡμῶν περὶ τοῦ υἱοῦ, τὴν δὲ γνῶσιν περὶ τοῦ πνεύματος εἶναι διαστέλλοντες. λέληθεν δὲ αὐτοὺς, ὅτι πιστεῦσαι μὲν ἀληθῶς τῷ υἱῷ δεῖ, ὅτι τε υἱὸς καὶ ὅτι ἦλθεν καὶ πῶς καὶ διὰ τί καὶ περὶ τοῦ πάθους· γνῶναι δὲ ἀνάγκη, τίς ἐστὶν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. ἤδη δὲ οὔτε ἡ γνῶσις ἄνευ πίστεως οὔθ ̓ ἡ πίστις 10ἄνευ γνώσεως. οὐ μὴν οὐδὲ ὁ πατὴρ ἄνευ υἱοῦ, ἅμα γὰρ τῷ πατὴρ υἱοῦ πατὴρ, υἱὸς δὲ περὶ πατρὸς ἀληθὴς διδάσκαλος. καὶ ἵνα τις πιστεύσῃ τῷ υἱῷ, γνῶναι δεῖ τὸν πατέρα πρὸς ὃν καὶ ὁ υἱός. αἶθίς τε ἵνα τὸν πατέρα ἐπιγνῶμεν· πιστεῦσαι δεῖ 15τῷ υἱῷ, ὅτι ὁ τοῦ θεοῦ υἱὸς διδάσκει, ἐκ πίστεως γὰρ εἰς γνῶσιν διὰ υἱοῦ πατὴρ, γνῶσις δὲ υἱοῦ καὶΡ πατρὸς ἡ κατὰ τὸν κανόνα τον γνωστικὸν τὸν τῷ644 ὄντι γνωστικὸν ἐπιβολὴ καὶ διάληψίς ἐστιν ἀληθείας Pol διὰ τῆς ἀληθείας. ἡμεῖς ἄρα ἐσμεν οἱ ἐν τῷ ἀπι20στουμένῳ πιστοὶ καὶ οἱ ἐν τῷ ἀγνώστῳ γνωστικοί· τουτέστιν ἐν τῷ πᾶσιν ἀγνοουμένῳ καὶ ἀπιστουμένῳ, ὀλίγοις δὲ πιστευομένῳ τε καὶ γινωσκομένῳ γνωστι κοί· γνωστικοὶ δὲ οὐ λόγῳ ἔργα ἀπογραφόμενοι, ἀλλ ̓ αὐτῇ τῇ θεωρίᾳ. 25 §. 2. Μακάριος ὁ λέγων εἰς ὦτα ἀκουόντων, πίστις͵ δὲ ὦτα ψυχῆς, καὶ ταύτην αἰνίσσεται τὴν πίστιν ὁ κύριος λέγων· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω” *), *) Matth. 11, 15. |