TO THE

AUTHOR of SIRIS,

An

ODE.

By the R. R. T. L. B. O. N.

Qui caducæ follicitus times
Vitæ, benignis ufque laboribus
Fugare præfens imminentes
Corporibufque animifque peftes ;

Mufis amicus, leniter audias
Vocem camœnæ, quæ fibi reddita
Jam ludit exuim, lyramque
Sufcitat, impatiens quietis.

Non fabulofis profiliens jugis,
Et docta labi murmure garrulo,
Nunc unda me multùm loquaces
Provocat ad numeros volentem;

Sed lympha morbos eluere efficax,
Sed parta dulcis, Te medico, falus,
Sed muneris folantis ægrum
Confcia mens, modulatur ultrò

Carmen. Veternum trifte fugit retro,
Fervet renati fpiritus ingenî,

Et fol inaffuetùm renidens
Luce diem meliore veftit.

Sed unde fulget largior ætheris
Profpectus? Ut vidiffe juvat facras
Sedes piorum, quot repertis
Artibus excoluere vitam!

NEWTONUS illic plurima cogitans,
Viroque charus BOYLIUS it comes,
Et SYDENHAMO juncta magni
HIPPOCRATIS fpatiatur umbra.

Hos tu fequutus, forte pari doces,
Quæ flamma magno corpore mifceat
Se rerum, et illabens
per artus
Totam agitet foveatque molem,

Hinc fuavis halat gratia floribus,
Plantafque radix prodiga parturit ;
Ulufque in humanos, per omnem
Nata viret medicina campum.

Sed quanta conftat laus, Abies, tibi,
Ligno falubri! Te pofitum die
Natura faufto deftinavit

Stare decus Borealis oræ,

Dilecta filvæ filia, turgidis
Seu læta velis, montis et ardui

Nivale contemnens cacumen
Fluctibus imperiofa furgis ;

Trunco