Servius. Dudum ejecerunt viri docti, quod in multis datur Galbæ, prænomen Sergium, ut nomen gentilicium diversæ familiæ. Σερούιος Zoumínios rankas dicitur Dion. LVI, 29, et Γάλβας ὁ Σερούιος LVIII, 20; Γάλβας ὁ Σερούιος ὁ Σουλπίκιος Xiphil. LXIII, 23, quamquam illis etiam locis librorum et editionum est inconstantia. Vide Reimar. ad l. c. et ad init. Xiphil. LXIV. Quod autem Plutarch, Galb. 3, tòv Zepovíwv oixov dicit, monuit jam Xylander, ita usitatum Sulpiciæ genti Servium fuisse prænomen, ut prope pro gentili fuerit usurpatum. Cf. Oudend. ad locum nostrum ; Schweighæuser. ad Appian. Hispan. 58, et Civ. II, 113; Oberlin. ad Tacit. Hist. II, 48; maxime Spanhem. de Usu et Præstant. Num. Dissert. X, cap. I.

I. 1. Progenies...defecit. Eutrop. VII, 9, in Nerone omnis familia

"

Augusti consumta est; » quod excripsit Oros. VII, 7. Cf. Dio, LVI, 29; Xiphil. LXII, 18.

30

2. Liviæ olim, etc. Plin. XV, (40): « Liviæ Drusillæ, quæ postea Augusta matrimonii nomen accepit, quum pacta esset illa Caesari, gallinam conspicui candoris sedenti aquila ex alto abjecit in gremium illæsam; intrepide que miranti accessit miraculum, quoniam teneret rostro laureum ramum onustum suis baccis. Conservari alitem et sobolem jussere aruspices, ramumque eum seri, ac rite custodiri. Quod factum est in villa Cæsarum, fluvio Tiberi imposita juxta nonum lapidem Flaminia via, quæ ob id vocatur ad Gallinas, mireque silva provenit. Ex ea triumphans postea Cæsar laurum in manu tenuit, coronamque capite gessit, ac deinde Imperatores Cæsares cuncti. Traditusque mos est, ramos, quos te