distinction between Calvinism and Austinism would argue small acquaintance with the writings of either divine.

1. Respecting what are called The Five Points, Augustine and Calvin fully and perfectly symbolised: though, by neither of them, are those Five Points drawn out in that regular form of Articles, which has been adopted by the Synod of Dort.

(1.) As the vindicatory basis of his whole Scheme, Augustine laid down two postulates: The Original Sin of man, derived from the Fall of Adam; and The just, though irresponsible, Sovereignty of God.

From these premises, he argued that An Absolute Election of certain individuals to eternal life, though resulting purely from the divine will and pleasure, is not, on the part of the Supreme Ruler, abstractedly unjust.

For, since, both by Original Sin and by Actual Sin, ALL are transgressors of God's Law: it were, assuredly, no injustice, if ALL were left to perish.

Therefore, if ALL might justly be left to perish : clearly no breach of justice can be committed, in the free Election of SOME to eternal life *.

* Sed cur, inquit, gratia Dei non secundum merita hominum datur?

Respondeo: Quoniam Deus misericors est.

Cur ergo, inquit, non omnibus ?

Et hic respondeo: Quoniam Deus judex justus est: ac per hoc et gratis ab eo datur gratia: et justo ejus in aliis judicio

(2.) The ground being thus cleared from probable or possible objection, Augustine thought him

demonstratur, quid eis, quibus datur, conferat gratia. Non itaque simus ingrati, quod, secundum placitum voluntatis suæ, in laudem gloriæ gratiæ suæ, tam multos liberat misericors Deus de tam debita perditione: ut, si inde neminem liberaret, non esset injustus. Ex uno quippe omnes in condemnationem non injustam judicati sunt ire, sed justam. Qui ergo liberatur, gratiam diligat : qui non liberatur, debitum agnoscat.—

Quantum ad justitiam spectat et gratiam, potest et de reo qui liberatur rectè dici; Volo: potest et de eo qui damnatur: Tolle quod tuum est et vade, huic autem volo quod non debetur donare.—

Hic ille si dicat; Cur non et mihi? merito audiet; O homo, tu qui es qui respondeas Deo? Quem certè in uno vestrum benignissimum largitorem, in te vero exactorem justissimum, in nullo tamen cernis injustum. Cum enim justus esset, etiamsi utrumque puniret: qui liberatur, habet unde gratias agat; qui damnatur, non habet quod reprehendat.

Hominibus autem videtur, omnes, qui boni apparent fideles, perseverantiam usque in finem accipere debuisse. Deus autem melius esse judicavit, miscere quosdam non perseveraturos certo numero sanctorum suorum: ut, quibus non expedit in hujus vitæ tentatione securitas, non possint esse securi: multos enim a perniciosa elatione reprimit quod ait Apostolus; Quapropter, qui videtur stare, videat ne cadat. Voluntate autem sua cadit, qui cadit: et voluntate Dei stat, qui stat.—

Si duobus itaque parvulis originali peccato pariter obstrictis, cur iste assumatur, ille relinquatur: et, ex duobus ætate jam grandibus impiis, cur iste ita vocetur ut vocantem sequatur, ille autem aut non vocetur aut non ita vocetur, inscrutabilia sunt

judicia Dei. Ex duobus autem piis, cur huic donetur perseverantia usque in finem, illi autem non donetur, inscrutabilia sunt judicia Dei. Illud tamen fidelibus debet esse certissimum, hunc

self at liberty to teach the doctrine of Absolute Predestination in both its branches.

Accordingly, on the one hand, he maintained: that, Although, in the present state, we cannot certainly know the Elect from the Reprobate; for, as the Reprobate may seem for a time to be leading holy lives, so the Elect, anterior to their Effectual Calling, may for a time also appear to be in no wise characterised by godliness: yet a definite number of individuals, as well from among the members of the visible Church as from the great mass of the unbelieving world at large, are, by the mere sovereign pleasure of God, personally elected to eternal salvation *.

esse ex prædestinatis, illum non esse. Persever. lib. ii. c. 8, 9. Oper. vol. vii.

p.

August. de Prædest. et

497.

The same basis of God's just Sovereignty and man's universal corruption is taken by the Synod of Dort.

Cum omnes homines in Adamo peccaverint, et rei sint facti maledictionis et mortis æternæ : Deus nemini fecisset injuriam, si universum genus humanum in peccato et maledictione relinquere, ac propter peccatum damnare, voluisset. Judic. Synod. Dordrech. c. i. § 1.

* Erant in bono: sed, quia in eo non permanserunt, id est, non usque in finem perseveraverunt, non erant, inquit, ex nobis, et quando erant nobiscum; hoc est, non erant ex numero filiorum, et quando erant in fide filiorum: quoniam, qui verè filii sunt, præsciti et prædestinati sunt conformes imaginis Filii ejus, et secundum propositum vocati ut electi essent. Non enim perit filius promissionis, sed filius perditionis. Fuerunt ergo isti ex multitudine vocatorum: ex electorum autem paucitate non fuerunt.-Ipsi sunt illi prædestinati et secundum propositum

Whence, consistently, on the other hand, without any reserve or verbal palliation, he asserted: that, Since the number of the Elect can be neither diminished nor increased, all the rest of mankind, equally by the mere sovereign pleasure of God, being ultimately given over to the unrestrained exercise of their evil Free-Will, are personally reprobated to eternal damnation *.

vocati, quorum nullus perit. August. de Corrept. et Grat. c. 9. Oper. vol. vii. p. 475.

Quamvis ergo ita se habeat de prædestinatione definita sententia voluntatis Dei, ut alii ex infidelitate, accepta voluntate obediendi, convertantur ad fidem, vel perseverant in fide: cæteri vero, qui in peccatorum damnabilium delectatione remorantur, et si ipsi prædestinati sunt, ideo nondum surrexerunt, quia nondum eos adjutorium gratiæ miserantis erexit. Si qui enim nondum sunt vocati, quos gratia sua prædestinavit eligendos, accipient eandem gratiam, qua electi velint esse et sint. Si qui autem obediunt, sed in regnum ejus et gloriam prædestinati non sunt, temporales sunt, neque usque in finem in eadem obedientia permanebunt. August. de Prædest. et Persever. lib. ii. c. 22. Oper. vol. vii. p. 505.

Proinde, quantum ad nos pertinet, qui prædestinatos a non prædestinatis discernere non valemus, et ob hoc omnes salvos fieri velle debemus. August. de Corrept. et Grat. c. 16. Oper. vol. vii. p. 480.

* Numerus ergo sanctorum, per Dei gratiam Dei regno prædestinatus, donata sibi etiam usque in finem perseverantia, illuc integer perducetur, et illic integerrimus jam sine fine Certissimus servabitur, adhærente sibi misericordia Salvatoris sui.-Hi vero, qui non pertinent ad istum certissimum et felicissimum numerum, pro meritis justissimè judicantur: aut enim jacent sub peccato quod originaliter de generatione traxerunt, et cum illo hæreditario

(3.) Such being Augustine's avowed theological principles, though he may not perhaps have used the precise technical phrase, he advocated, in effect, the doctrine of Particular Redemption.

For he taught: that, When it is said, that God will have all men to be saved, though in point of fact all men are not saved; this language relates exclusively to the Elect, who, through God's sovereign pleasure, are, out of all classes of men, predestinated to eternal life *

debito hinc exeunt quod non est regeneratione dimissum; aut per liberum arbitrium alia insuper addiderunt, arbitrium, inquam, liberum, sed non liberatum ;-aut gratiam Dei suscipiunt, sed temporales sunt, nec perseverant, deserunt, et deseruntur. Dimissi enim sunt libero arbitrio, non accepto perseverantiæ dono, judicio Dei justo et occulto. August. de Corrept. et Grat. c. 13. Oper. vol. vii. p. 479.

Hæc prædestinatio sanctorum nihil aliud est, quam præscientia scilicet et præparatio beneficiorum Dei, quibus certissimè liberantur, quicunque liberantur. Cæteri autem ubi, nisi in massa perditionis, justo divino judicio, relinquuntur? August. de Prædest. et Persever. lib. ii. c. 14. Oper. vol. vii. p. 500. Hæc de his loquor, qui prædestinati sunt in regnum Dei, quorum ita certus est numerus, ut nec addatur eis quisquam, nec minuatur ex eis.-Ipsi autem vocati dici possunt, non autem electi, quia non secundum propositum vocati. Certum vero esse numerum electorum, neque augendum neque minuendum. gust. de Corrept. et Grat. c. 13. Oper. vol. vii. p. 478.

Au

* Et quod scriptum est, quod Vult omnes homines salvos fieri, nec tamen omnes salvi fiunt, multis quidem modis intelligi potest, ex quibus in aliis opusculis nostris aliquos commemoravimus: sed hic unum dico. Ita dictum est, Omnes homines vult salvos fieri,