At ecce! diras ipse dum fundo graves,
Et imprecor neci necem,
Audisse tales videor attonitus sonos
Leni, sub aurâ, flamine:

"Cæcos furores pone; pone vitream
Bilemque, et irritas minas:

Quid temerè violas non nocenda numina,
Subitoque ad iras percita?
Non est, ut arbitraris elusus miser,
Mors atra Noctis filia,

Erebove patre creta, sive Erinnye,
Vastove nata sub Chao:
Ast illa, cœlo missa stellato, Dei
Messes ubique colligit;
Animasque mole carneâ reconditas
In lucem et auras evocat:

Ut cùm fugaces excitant Horæ diem,
Themidos Jovisque filiæ;

Et sempiterni ducit ad vultus Patris :
At justa raptat impios
Sub regna furvi luctuosa Tartari,
Sedesque subterraneas.

Hanc ut vocantem lætus audivi, citò
Fœdum reliqui carcerem,

Volatilesque faustus inter milites

Ad astra sublimis feror:

Vates ut olim raptus ad cœlum senex,

Auriga currus ignei.

Non me Boötis, terruere lucidi
Sarraca tarda frigore, aut
Formidolosi Scorpionis brachia;
Non ensis, Orion! tuus.
Prætervolavi fulgidi solis globum,
Longeque sub pedibus deam

Vidi triformem, dum coërcebat suos
Frænis dracones aureis.

Erraticorum siderum per ordines,

Per lacteas vehor plagas,

Velocitatem sæpe miratus novam ;

Donec nitentes ad fores

Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et
Stratum smaragdis atrium.
Sed hic tacebo; nam quis effari queat,

Oriundus humano patre,
Amœnitates illius loci? Mihi
Sat est in æternum frui."

NATURAM NON PATI SENIUM 2.

HEU, quàm perpetuis erroribus acta fatiscit
Avia mens hominum, tenebrisque immersa pro-
fundis

Edipodioniam volvit sub pectore noctem!
Quæ vesana suis metiri facta deorum
Audet, et incisas leges adamante perenni
Assimilare suis, nulloque solubile sæclo
Consilium fati perituris alligat horis !

Ergóne marcescet sulcantibus obsita rugis Naturæ facies, et rerum publica mater Omniparum contracta uterum sterilescet ab ævo ? Et, se fassa senem, malè certis passibus ibit Sidereum tremebunda caput? Num tetra vetustas, Annorumque æterna fames, squalorque, situsque, Sidera vexabunt? An et insatiabile Tempus Esuriet Cœlum, rapietque in viscera patrem ?

2 This was an academical exercise, written in 1628, to oblige one of the fellows of Christ's College.

Heu, potuitne suas imprudens Jupiter arces
Hoc contra munisse nefas, et Temporis isto
Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes?
Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo
Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu
Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aulâ
Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas;
Qualis in Ægæam proles Junonia Lemnon
Deturbata sacro cecidit de limine cœli?
Tu quoque, Phœbe! tui casus imitabere nati;
Præcipiti curru, subitâque ferere ruinâ
Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus,
Et dabit attonito feralia sibila ponto.
Tunc etiam aërei divulsis sedibus Hæmi
Dissultabit apex, imoque allisa barathro
Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem,
In superos quibus usus erat, fraternaque bella.
At Pater Omnipotens, fundatis fortiùs astris,
Consuluit rerum summæ, certoque peregit
Pondere fatorum lances, atque ordine summo
Singula perpetuum jussit servare tenorem.
Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno ;
Raptat et ambitos sociâ vertigine cœlos.
Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim
Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors.
Floridus æternum Phoebus juvenile coruscat,
Nec fovet effoetas loca per declivia terras
Devexo temone Deus; sed, semper amicâ
Luce potens, eadem currit per signa rotarum.
Surgit odoratis paritèr formosus ab Indis,
Ætherium pecus albenti qui cogit Olympo,
Manè vocans, et serus agens in pascua cœli;
Temporis et gemino dispertit regna colore.
Fulget, obitque vices alterno Delia cornu,

Cæruleumque ignem paribus complectitur ulnis.
Nec variant elementa fidem, solitoque fragore
Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes.
Nec inane furit leviori murmure Corus,
per
Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos
Trux Aquilo spiratque hyemem, nimbosque vo-
lutat :

Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori
Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora conchâ
Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem
Ægæona ferunt dorso Balearica cete.

Sed neque, Terra! tibi sæçli vigor ille vetusti
Priscus abest, servatque suum Narcissus odorem,-
puer ille suum tenet, et puer ille decorem,
Phœbe! tuusque, et, Cypri! tuus; nec ditior olim
Terra datum sceleri celavit montibus aurum

Et

Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in

ævum

Ibit cunctarum series justissima rerum;
Donec flamma orbem populabitur ultima, latè
Circumplexa polos, et vasti culmina cœli ;
Ingentique rogo flagrabit machina mundi.

DE IDEA PLATONICA QUEMADMODUM ARISTOTELES

INTELLEXIT.

DICITE, sacrorum præsides nemorum Deæ !
Tuque, O noveni perbeata numinis

Memoria mater! quæque in immenso procul
Antro recumbis, otiosa Æternitas !
Monumenta servans, et ratas leges Jovis,
Cœlique fastos, atque ephemeridas Deûm ;
Quis ille primus, cujus ex imagine
Natura solers finxit humanum genus,

Æternus, incorruptus, æquævus polo, Unusque et universus, exemplar Dei? Haud ille Palladis gemellus innubæ Interna proles insidet menti Jovis ; Sed quamlibèt natura sit communior, Tamen seorsùs extat ad morem unius, Et, mira, certo stringitur spatio loci: Seu sempiternus ille siderum comes Cœli pererrat ordines decemplicis, Citimumve terris incolit lunæ globum : Sive, inter animas corpus adituras sedens, Obliviosas torpet ad Lethes aquas: Sive in remotâ fortè terrarum plagâ Incedit ingens hominis archetypus gigas, Et diis tremendus erigit celsum caput, Atlante major portitore siderum. Non, cui profundum cæcitas lumen dedit, Dircæus augur vidit hunc alto sinu; Non hunc silente nocte Pleiones nepos Vatum sagaci præpes ostendit choro; Non hunc sacerdos novit Assyrius, licet Longos vetusti commemoret atavos Nini, Priscumque Belon, inclytumque Osiridem. Non ille, trino gloriosus nomine, Ter magnus Hermes, ut sit arcani sciens, Talem reliquit Isidis cultoribus. At tu, perenne ruris Academi decus, (Hæc monstra si tu primus induxti scholis), Jam jam poetas, urbis exules tuæ, Revocabis, ipse fabulator maximus; Aut institutor ipse migrabis foras.