καὶ διὰ τίνος ὁδηγοῦ γινώσκοντος τὸ κεκρυμμένον ἄσυλον τοῦ τέκνου μου; Ὁ Πολυφόντης ἔπειτα; Ὄχι· ἐγὼ ἐδῶ νὰ μένω μᾶλλον εἶν ̓ ἐπάναγκες. Ἐκεῖ πλησίον τοῦ Αἰπύτου ἄγρυπνος ἵσταται φύλαξ καὶ προστάτης πάντοτε ὁ γηραιὸς Λυκόρτας, τοῦ Κρεσφόντου, φεῦ! πιστὸς θεράπων καὶ φυγάς, συμμέτοχος τῆς τύχης τοῦ υἱοῦ μου τῆς σκληρᾶς. Πλὴν τίς ταράττει τὴν καρδίαν μου ἀόριστος ἀλλὰ φρικώδης φόβος! Ὅσον αἱ στιγμαὶ τῆς δυστυχίας ̇ φεύγουσι κ ̓ ἐγγύτερον ἡ ὥρα φθάνει τῆς εὐδαιμονίας μου, τόσον ὁ φόβος κυριεύει τὴν δειλήν, τὴν τρέμουσαν καρδίαν μου. Σεῖς, ὦ θεοὶ ἀθάνατοι, μεγάλοι, παντοδύναμοι, ἡ δυστυχὴς σᾶς ἱκετεύω μήτηρ, σεῖς τὴν κεφαλὴν τοῦ ὀρφανοῦ μου σκέπετε. [Καταπετάννυται ἡ αὐλαία.]

ΠΡΑΞΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ.

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ.

[Αἴθουσα ἀνακτόρων. "Αγαλμα Διὸς καὶ βωμὸς πρὸ τοῦ ἀγάλματος. Παρὰ τὸν βωμὸν κεῖται ἡ ἱκετηρία τοῦ Αἰπύτου.]

ΑΙΠΥΤΟΣ.

Σᾶς βλέπω πάλιν, ζοφερά, αἱμόφυρτα ἀνάκτορα, κ' οἱ πόδες μου τὸ ἔδαφος πατοῦσιν, ὅπου τοῦ Κρεσφόντου ἄλλοτε τὸ αἷμα καὶ τῶν τέκνων ἔῤῥευσεν αὐτοῦ, – σκηνὴ φρικώδης, ἥτις ὡς ἀνάμνησις κακοῦ ὀνείρου εἰς τὴν φαντασίαν μου ἔκτοτε μένει. Πῶς, θεοὶ ἐφέστιοι, ἐνιαυτοὺς τοσούτους ὑπομένετε τὸν δολοφόνον τοῦ Κρεσφόντου τύραννον καὶ ἅρπαγα τοῦ θρόνου του, τὰ ἕδη σας νὰ βεβηλώνῃ ταῦτα; Καὶ σύ, ἄνασσα, ἠνέχθης καὶ ἀνέχεσαι τὸν μιαρὸν

τῶν τέκνων σου φονέα τῶν Ἡρακλειδῶν
τὸν θρόνον νὰ κατέχῃ, καὶ τὴν κοίτην τοῦ
Κρεσφόντου νὰ μολύνῃ ! Γύναι δυστυχής!
Ποῦ ἆρα εἶνε; Δὲν τὴν εἶδα πώποτε·
τὸ πρόσωπόν της μ' εἶνε πάντη ἄγνωστον·
καὶ ὅμως πόσον ἡ καρδία μου διψᾷ

τῆς γυναικὸς τὴν θέαν ταύτης! Πλὴν σφραγίς
σιγῆς μυστηριώδης ἂς καλύπτῃ νῦν
κ ̓ ἐμὲ καὶ τὸν σκοπόν μου καὶ τὸ ὄνομα,
διότι μία λέξις ἀπερίσκεπτος
νὰ ματαιώσῃ πάντα εἶνε κίνδυνος.

Ἐν ὅσῳ δ ̓ εἰς τὴν θήκην του τὸ ξίφος μου,
καὶ τ ̓ ὄνομά μου ἔστω εἰς τῶν σπλάγχνων μου
τὰ βάθη κεκρυμμένον, καί, τὸ ξίφος μου
γυμνὸν ὁπόταν τὴν καρδίαν τοῦ σκληροῦ
τυράννου πλήξῃ, τότε εἰς τὰ ὦτά του
συγχρόνως ἂς βροντήσῃ ὡς ἐκ κεραυνοῦ.

καὶ τ ̓ ὄνομά μου.

[ ̓Ακούσας εἰσερχόμενον τὸν Πολυφόντην ἔρχεται πρὸς τὸν βωμόν, ὃν ἐναγκαλίζεται, ἀναλαβὼν καὶ κρατῶν εἰς τὴν χεῖρα τὴν ἱκετηρίαν.]

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ.

ΑΙΠΥΤΟΣ καὶ ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ μετὰ δορυφόρων.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

ἐξ Αἰτωλίας ξένος;

Εἶσαι σὺ ὁ νέηλυς

Τὴν προστασίαν οἴκοθεν ἡ στέγη μου
παρέχ ̓ εἰς πάντα ξένον ἱκετεύοντα,

ἀλλ ̓ ἄνευ ὅπλων. - Λάβετε τὸ ξίφος του.

[Νεύει πρὸς τοὺς δορυφόρους, οἵτινες λαμβάνουσι τὸ ξίφος τοῦ Αἰπύτου.]

ΑΙΠΥΤΟΣ.

Ἱκέτης, ἄναξ, ναί, τὴν προστασίαν σου

ἐπικαλοῦμαι κινδυνεύων.

ΠΟΛΥΦΟΝΓΗΣ.

πῶς ; Εἰπέ.

ΛΙΠΥΤΟΣ.

Μόνος πρὸς μόνον νὰ λαλήσω δύναμαι ;

[Ὁ Πολυφόντης νεύει πρὸς τοὺς δορυφόρους, οἵτινες ἐξέρχονται τῆς σκηνῆς.] Εἰπέ μοι πρῶτον, βασιλεῦ, ἂν ἀσφαλὴς ἐνταῦθα εἶμαι;

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Ξένε, τί ἐρώτησις;

Ἐὰν ἐγγὺς τοῦ βασιλέως ἀσφαλὴς

δὲν εἶσαι, τότε ποῦ λοιπόν;

Ὡς ἐκ τῶν Μεσσηνίων εἶμαι ἀσφαλὴς ἐνταῦθα μᾶλλον, ναί· ἀλλὰ πλειότερον τῶν Μεσσηνίων ἔχω τὴν βασίλισσαν ἐχθράν, ἐχθρὰν θανάσιμον καὶ ἄσπονδον, καὶ ὡς· ἐκ ταύτης εἶμ ̓ ἐνταῦθα ἥκιστα, ὦ Πολυφόντα, ἀσφαλής.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Δὲν ἐννοῶ

τί λέγεις, ξένε. Εἶσαι, σ ̓ εἶπα, ἀσφαλής.

Εἰπὲ τί θέλεις, καθαρὰ καὶ σύντομα.

ΑΙΠΥΤΟΣ.

Εἶχες ἐχθρὸν τὸν Αἴπυτον, ὦ βασιλεῦ, υἱὸν Κρεσφόντου καὶ Μερόπης.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Ἐντελῶς