ΜΕΡΟΠΗ [ἁρπάζουσα τὴν Εὐρ. ἐκ τῆς χειρός.] Απάνθρωπε, ὁμίλει. Ὁ υἱός μου; Ώ, σ ̓ ἐνόησα. Ἐφόνευσαν τὸν Αἴπυτον!;

ΕΥΡΥΜΕΔΗ.

Ὁ ἄναξ Πολυφόντης ταύτην τὴν στιγμὴν

ξενίζ ̓ εἰς τοῦ Κρεσφόντου τὰ ἀνάκτορα

τὸν δολοφόνον τοῦ Αἰπύτου.

[Ἡ Μερόπη ἀναπίπτει λιπόθυμος.]

Τάλαινα

τί ἔπραξα, τί εἶπον; -Μῆτερ δυστυχής!

[Καταπετάννυται ταχέως ἡ αὐλαία.]

ΠΡΑΞΙΣ ΤΡΙΤΗ.

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ.

[Αἴθουσα τῶν ἀνακτόρων. Τὸ ἄγαλμα τοῦ Διὸς καὶ ὁ βωμός. Εἰς τὰ· μύχια τῆς σκηνῆς δορυφόροι.]

ΑΙΠΥΤΟΣ [ἀτενίσας ἐκτὸς τῶν παρασκηνίων.].

Ὁ ἥλιος ἐγγίζει εἰς τὴν δύσιν του.
Ἡμέρα ἤδη μία-διὰ τοὺς θεούς,
ἀλλ ̓ ὄχι μία δι ̓ ἐμὲ, —ὁλόκληρος
παρῆλθε, καὶ ὡς ἄλλος Προμηθεὺς ἐδῶ
ἐγὼ δεσμώτης, μένω εἰς τὸν τοῦ Διὸς
βωμὸν· προσηλωμένος· τοῦτον ἄπρακτος..
Τὸ Κράτος καὶ ἡ Βία τοῦ τυράννου δέ,
οἱ δορυφόροι οὗτοι μὲ φυλάττουσιν
ὡς ἐν εἱρκτῇ, ἀναίσθητοι καὶ ἄλαλοι
ἀκροαταὶ καὶ θεαταὶ τῆς λύπης μου
καὶ τῆς ἀπελπισίας, ἥτις ὡς ὁ γὺψ

τὰ απλάγχνα μου σπαράσσει καὶ τὸ ἡπάρ μου βιβρώσκει. Μάτην ἄρα, Ζεῦ ἱκέσιε, ἐκάθισα ἱκέτης παρὰ τὸν βωμὸν ἐνταῦθα, ὅν σοι ὁ Κρεσφόντης ἵδρυσε, τῆς Αἰτωλίας μάτην τὸν ἐλεύθερον ἀφεὶς ἀέρα, ἦλθον τὴν πολύμοχθον πορείαν διανύσας, κ ̓ εἰς τἀνάκτορα ἐκλείσθην ταῦτα, ὡς εἰς δεσμωτήριον ἐν μέσῳ τούτων τῶν δεσμοφυλάκων μου. Ἡ χεὶρ καὶ ἡ καρδία μου πλειότερον ἐνταῦθ ̓ ἀπέχει ἀπὸ τοῦ σκοποῦ μου ή προτοῦ ἐν Αἰτωλίᾳ. Οὐδεὶς δύναται ἐνταῦθα νὰ εἰσέλθῃ, οὐδὲ δύναμαι ἐντεῦθεν νὰ ἐξέλθω πρὸς συνέντευξιν τῆς βασιλίσσης. Ὤ! ἂν τὴν βασίλισσαν, ἂν τὴν Μερόπην ἅπαξ μόνον ἔβλεπον, θεοί!- ̓Απελπισία! Ἴδε πῶς εὐθὺς τὴν δέησίν μου οἱ θεοὶ εἰσήκουσαν! Ἰδοὺ ποίαν Μερόπην μ ̓ ἀποστέλλουσιν ! Ἐγὼ δὲ ξένος, ἄνευ ξίφους, ἄοπλος!

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΑ.

ΑΙΠΥΤΟΣ καὶ ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Ποῦ εἶσαι, ξένε ;-Ποία εὐγενὴς μορφή, καὶ ποία θηριώδης φύσις ἔνδοθεν!

Ἐκρύβη ὑπὸ ῥόδα πλέον ἀνθηρὰ νεότητος καὶ κάλλους, πλέον φοβερὸς σκορπίος, πλέον ἰοβόλος ἔχιδνα ποτέ; -Τοῦ οἴκου τούτου τὸ κατώφλιον οὐδέποτε, ὦ ξένε, βεβηλότεροι διῆλθον πόδες, οὐδ ̓ ἐσκέπασε ποτέ ἡ σεβασμία στέγη τῶν Ἡρακλειδῶν ἱκέτην ξένον, σοῦ ἀνοσιώτερον. Ἡ γῆ τῆς Μεσσηνίας ὑπὸ τὸ βαρὺ τοῦ φοβεροῦ ἐγκλήματός σου ἄκουσμα μέχρι νερτέρων τρέμουσα θέλει σεισθῇ, καὶ τὴν ἀνθοῦσαν ὄψιν της νεκρώσιμος θέλει καλύψῃ πένθους πέπλος πάραυτα. ̓Αλλ ̓ οὔτε ἡ Μεσσήνη, οὔτε ὁ βωμὸς Διὸς τοῦ ἱκεσίου οὗτος, ἱερὸς διὰ τοὺς ξένους καὶ ἀπαραβίαστος, τόσον βαρέως φέρει τὴν ἀφόρητον σοῦ παρουσίαν, ὅσον ἡ καρδία μου τὴν ἐπαχθῆ σου θέαν. Ξένε, ἄκουσον, νὰ σὲ ξενίζῃ πλέον ἡ οἰκία μου παρέχουσά σοι ἄσυλον δὲν δύναται, ἀλλὰ οὐδ ̓ ἡ Μεσσήνη. Ἔφθασεν ἡ νύξ, ἡ σκέπη τῶν κακούργων καὶ προστάτρια. Ὁ Ζεὺς ἐνταῦθ ̓ ἀρκούντως σ ̓ ἐπροστάτευσε. Τὸ ἀπὸ τοῦδε εἰς τὸ σκότος τῆς νυκτὸς

ἀσφάλειαν καὶ προστασίαν ζήτησον. Ἔξελθ ̓ ἐντεῦθεν. Λόχος δορυφόρων μου

μακρόθεν θέλει ἕως εἰς τὰ σύνορα

τῆς Μεσσηνίας σ ̓ ὁδηγήσῃ ἀσφαλῶς.

ΑΙΠΥΤΟΣ.

Διὰ νὰ μὲ φονεύσωσιν.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Οὐδείς ποτε

θέλει τολμήσῃ τοῦτο παρὰ γνώμην μου.

ΑΙΠΥΤΟΣ.

Τίς οἶδεν ἂν καὶ ὄχι παρὰ γνώμην σου;
Μὴ ἀγανάκτει οὕτω μηδ ̓ ἀπόστρεφε
ἀπὸ τοῦ δυστυχοῦς τὴν ὄψιν ξένου σου.
Μία ἡμέρα μόνη εἰς τἀνάκτορα
ἐνιαυτῶν σοφίαν μὲ ἐδίδαξε.

Μωρὸς καὶ ἄφρων, ὅστις ἰδιώτης ὢν
τοὺς ἰσχυροὺς εὐεργετεῖ καὶ βασιλεῖς.
Τὸ στήριγμά του εὐλογεῖ εὐγνωμονῶν
ὁ ἀσθενής, ἐν ᾧ ὑπὸ τὸ βάρος του
ὁ ἰσχυρὸς συντρίβει βλασφημῶν αὐτό.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Τὴν γλῶσσαν ἔχεις θρασυτέραν τῆς χειρός, κακοῦργε. Τῆς οἰκίας, σ ̓ εἶπα, ἔξελθε.

ΑΙΠΥΤΟΣ [ἐναγκαλιζόμενος τὸν βωμόν.] Πρὸς σὲ λοιπὸν καὶ πάλιν, Ζεῦ ἱκέσιε,