καὶ ὁ Κρεσφόντης, ἀλλὰ διὰ τοῦτο καί, Λυκόρτα, ὁ Κρεσφόντης ἔπεσε. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Ποτέ ὁ βασιλεὺς δὲν πίπτει, ὅστις ἔπεσεν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους ἐνεργῶν, ὦ ἄνασσα. Εἰς τὴν καρδίαν ἵσταται τοῦ ἔθνους του ὀρθὸς ὡς ἀνδριάς, ὃν παρερχόμενος ὁ χρόνος παραδίδ ̓ εἰς τοὺς μετέπειτα λαμπρότερον αἰῶνας. Ὁ Κρεσφόντης ἂν νεκρὸς ἐν τάφῳ κεῖται, ζῇ τὸ πνεῦμά του, γιγάντειον ἐκεῖθεν ἀνιστάμενον, διότι γίγας εἰς κληρονομίαν του παρέλαβε τὸ πνεῦμα τοῦτο, ὁ λαός. ΜΕΡΟΠΗ. Ὑπὸ τὸ γῆρας ἔκυψε τὸ σῶμά σου, ἀλλ ̓ ὄχι, γέρον, κ' ἡ μεγάλη σου ψυχή. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Καὶ τὴν μικρὰν ψυχὴν μεγάλην, ἄνασσα, ἡ μνήμῃ τρέφει τῶν μεγάλων ἡμερῶν. ΜΕΡΟΠΗ. Αἱ ἀναμνήσεις εἶνε βάκτρον γήρατος, ὡς αἱ ἐλπίδες πτέρυξ τῆς νεότητος. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Ἀλλ ̓ ἂν ἐμὲ τὸν γέροντα ὑπόπτερον μετεωρίζει ἡ ἐλπίς, ὦ ἄνασσα, μὴ ἄρα κλονουμένη σὺ βημάτιζε ὡς δύσελπις πρεσοῦτις. Τὸν βαρὺν ζυγὸν τῆς τυραννίας ἀποσείει σήμερον ἡ Μεσσηνία, θάῤῥει, καὶ ὁ τύραννος, ὁ αἱμοβόρος τοῦ Κρεσφόντου σου φονεύς, καὶ τῆς κληρονομίας τοῦ Αἰπύτου σου τῆς πατρικῆς ὁ ἅρπαξ, δίκην ἄφευκτον ἐκτίνει τέλος τῶν κακουργιῶν του. εἰς τὴν Μερόπην, ὄχι καὶ εἰς τὸν λαόν. ΜΕΡΟΠΗ. Φρονίμως δὲν ἐσκέφθησαν οἱ φίλοι μας. ΑΥΚΟΡΤΑΣ. ἀλλὰ δικαίως. ΜΕΡΟΠΗ. Τὸ δικαίωμα ἐγὼ τῆς δίκης ἔχω καὶ ποινῆς, ἀλλ ̓ ὄχι σεῖς. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Χθὲς ἄλλο εἶχε φρόνημα ἡ ἄνασσα. ΜΕΡΟΠΗ. Χθὲς ἐθρηνοῦμεν ὡς νεκρὸν τὸν Αἴπυτον. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Νεκρὸν θὰ τὸν θρηνήσῃς, μῆτερ τάλαινα, ἂν οὕτω συμπαθῇς τὸν δολοφόνον του. ΜΕΡΟΠΗ. Εὐφήμει, γέρον. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Εἶπον μόνον τὸ κακόν, ἀλλ ̓ ἄλλος θὰ τὸ πράξῃ σιωπῶν ποτε. ΜΕΡΟΠΗ. Τὰ πεπραγμένα τιμωρεῖ ὁ δίκαιος, ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Εἰς πεπραγμένων ἔνδειαν ἡ τιμωρὸς τοῦ Πολυφόντου Δίκη δὲν θὰ εὑρεθῇ. ΜΕΡΟΠΗ. Ὤ, ποία πάλιν αἰσθημάτων κ ̓ ἰδεῶν φρικώδης τρικυμία τὴν καρδίαν μου σαλεύει καὶ ταράττει. Γέρον ἄτεγκτε, ἀμείλικτε, λιθίνην ἔχεις, σιδηρᾶν καρδίαν; Ὑμεναίου δᾷδες ἱεραὶ ἀνήφθησαν ἐμπρός μας, καὶ γαμήλιος δεσμὸς στεφάνων περιέβαλεν ἐμὲ κ ̓ ἐκεῖνον. Εἶνε, γέρον, σύζυγος ἐμοῦ ὁ Πολυφόντης. Ἔκπτωτος τοῦ θρόνου του ἀλλὰ ζῶν ἔστω. Τοῦτο ἀπεφάσισα. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Ὦ φρένες κοῦφαι γυναικῶν καὶ ἄστατοι! ΜΕΡΟΠΗ. Ὢ φρόνημα καὶ ῥῆμα τῶν ἀνδρῶν θρασύ! ΛΥΚΟΡΤΑΣ. ̓Αφ ̓ οὗ λοιπὸν τὸ προσωπεῖον ἔπεσε τὸ ἔντεχνον τῆς χήρας τοῦ Κρεσφόντου μου, κ ̓ ἐγὼ ἀναλαμβάνω τὸν ἐλεύθερον πρὸς τὴν γυναῖκα τοῦ τυράννου λόγον νῦν. Τὸ πένθος λοιπόν, ὅπερ ἐπεδείκνυτο ἡ χήρα τοῦ Κρεσφόντου, ἦν ὑπόκρισις. Πολιτικὴ ἀνάγκη ὄχι τὸ λοιπόν, οὐδὲ παρακινήσεις τοῦ πατρός, οὐδὲ φροντὶς πρὸς ἀνακούφισιν τοῦ θλίβοντος τοῦ Μεσσηνιακοῦ λαοῦ τὸν τράχηλον ζυγοῦ ποτε, οὐδ ̓ ἄλλο τι παρόμοιον τὴν χεῖρα νὰ δεχθῇς σὲ παρεκίνησε τοῦ Πολυφόντου, χεῖρα αἷμα στάζουσαν ἀκόμη ἐκ τοῦ φόνου τοῦ συζύγου σου, ἀλλ ̓ ἔρως, αἰσχρὸς ἔρως καὶ ἀνόσιος. ΜΕΡΟΠΗ. Εἶνε συκοφαντία. Εἰς τὸ αἷμα τοῦ Κρεσφόντου ἄλλοι ἔβαψαν τὰς χεῖράς των, ὁ Πολυφόντης ὄχι. ΛΥΚΟΡΤΑΣ. Τὴν ἀκούετε, θεοί; Ὁ Πολυφόντης ὄχι! Καὶ τολμᾷ τὸ ψεῦδός της νὰ λέγῃ τοῦτο ἔμπροσθεν ἐμοῦ, ὅστις μὲ τούτους μου τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑπὸ τὴν δολοφόνον εἶδον μάχαιραν τοῦ Πολυφόντου πίπτοντα τὸν ἄνακτα Κρεσφόντην, κ ̓ εἰς τὸ αἷμα κυλιόμενον αὑτοῦ ἐδῶ, εἰς ταῦτα τἀποτρόπαια ἀνάκτορα! Ὤ! μάτην ἄρα ἔφαγον τὸν ἄρτον τὸν πικρόν, μάτην ἐλεύκανα μακρὰν τῆς γενεθλίας γῆς τὰς τρίχας μου, ἐλπίζων τὴν στιγμὴν τῆς ἐκδικήσεως τοῦ αἵματός σου ταύτην εἰς τὸ γῆράς μου νὰ ἴδω, μάτην! Ἡ ἐλπίς μου ἔπεσε, καὶ ἔπρεπε νὰ πέσῃ, ἐπειδὴ γυνὴ τὸ μόνον τῆς ἐλπίδος ἦτο στήριγμα. Κ ̓ ἐγὼ μὲν ὁσονούπω, ἄναξ φίλτατε, τὴν Μεσσηνίαν κατὰ τοῦ φονέως σου |