κινῶν καὶ ἀποθνήσκων, ἔρχομαι πρὸς σέ, εἰς Ἅδου κάτω. Σὺ δὲ πέμψον κάτωθεν ἐκ τοῦ Ταρτάρου τὰς θεὰς τὰς στυγερὰς κατὰ τοῦ ζεύγους τούτου, ὅπερ μιαρῶς τὴν κοίτην σου ἐμόλυνε καὶ σήμερον μολύνει ἔτι. Ἡ φρικώδης ὄψις των ἂς θραύσῃ ἐκ τοῦ τρόμου τὴν καρδίαν των καὶ ἂς σαλεύσῃ πλήξασα τὰς φρένας των· ἡ ἐφιοειδὴς τὴν νύκτα κόμη των ὡς ἐχιδνῶν ἂς περιβάλῃ δίκτυον τὴν μιαράν των κοίτην, καὶ τὸ βλέφαρον ὀρθὸν ἡ φρίκη ἂς κρατῇ καὶ ἄγρυπνον, καὶ ὕπνος μὴ τὸ κλείσῃ μηδὲ νυσταγμός. [Ἡ Μερόπη μένει ἔντρομος καὶ ἀτενὲς ἔχουσα τὸ βλέμμα πρὸ ἑαυτῆς.] ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ. ΜΕΡΟΠΗ καὶ ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Μερόπη ! – Ἡ ὀδύνη τὴν κατέβαλε καὶ ἡ ἀπελπισία. – Ὤ! μετρίασον τὸ πένθος σου, Μερόπη μου. Μή, ἄνθρωποι θνητοὶ πλασθέντες τρέφωμεν ἀθάνατον τὴν θλίψιν καὶ τὸ πένθος. Στρέψον τὄμμα σου Μερόπη. Ὦ Μερόπη ! ΜΕΡΟΠΗ. Τ ̓ ὄνομά μου τίς φωνεῖ; [Νῦν πρῶτον στραφεῖσα καὶ ἰδοῦσα τὸν Πολυφόντην.] Μακράν ! ὀπίσω! Αἷμα στάζουσιν αἱ μιαραί σου χεῖρες ! ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Εἶναι καθαραὶ τοῦ αἵματος τοῦ τέκνου σου αἱ χεῖρές μου. Μερόπη, εἶμ ̓ ἀθῶος. Ὅπως σύ, κ ̓ ἐγὼ τὸν δολοφόνον φρίττω, καὶ τὸν Αἴπυτον θρηνῶ ἐπίσης, ὅπως σύ. ΜΕΡΟΠΗ [πρὸς ἑαυτήν.] Τὸν Αἴπυτον ; ! Τὸν Αἴπυτόν μου, ὦ, πῶς ἦτο δυνατὸν ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Ἄνασσ ̓, ἄκουσον. ΜΕΡΟΠΗ. Σ ̓ ἀκούω, ἄναξ. ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Πόσον σὲ ἠγάπησα καὶ σ ̓ ἀγαπῶ, Μερόπη, τὸ γνωρίζεις σύ. ΜΕΡΟΠΗ. Καὶ ἂν ἐγὼ δὲν τὸ γνωρίζω, ὅλαι σου ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Ὤ! μὴ τὰς λέξεις ταύτας τὰς μεστὰς χολῆς, τὸ βλέμμ ̓ αὐτὸ τοῦ μίσους μή, Μερόπη μου. · τὰ πράγματα δὲν εἶνε, ὡς σοὶ φαίνονται. Μὲ κατακρίνεις, μὲ καταδικάζεις νῦν, διότι ἐξετάζεις τὰ φαινόμενα, διότι δὲν μ ̓ ἀκούεις. Ὤ! ἂν μ ̓ ἤκουες, ἂν ἡ παραφορά σου δὲν ἐθόλωνε τὴν κρίσιν τὴν ὀρθήν σου, κ ̓ εἰς τὰς φλέβας σου τὸ αἷμ ̓ ἂν τὸ θερμόν σου δὲν ἐκόχλαζε τόσον εὐκόλως, καὶ δὲν ἔῤῥεε ταχύ, γοργόν, ὁρμητικὸν καὶ ἀκατάσχετον! Μερόπη, ἄκουσόν με, ἀλλὰ ἥσυχος. Δὲν εἶνε, ὄχι, μιαραὶ αἱ χεῖρές μου, οὐδ ̓ αἷμ ̓ ἀθῶον, ὅπως εἶπες, στάζουσιν. ̓Αθῶος ὅλως εἶμ ̓ ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ προσφιλοῦς υἱοῦ σου, μὰ τὸν ὕπατον πατέρα τῶν θεῶν, ὅστις μ ̓ ἐβίασε τὸν δολοφόνον ἀκουσίως ν ̓ ἀνεχθῶ ἐντὸς τῶν ἀνακτόρων. Πλήν, Μερόπη μου, μὲ τοῦ κακούργου τὴν ἀπαίσιον μορφὴν τὴν μητρικὴν καρδίαν σου πλειότερον νὰ βασανίζω δὲν ἠνέχθην καὶ ἰδού, εἰ καὶ ἐν μέσῳ ἀπαισίων οἰωνῶν καὶ φοβερῶν ἐντὸς προαισθημάτων μου, καὶ τὴν θυσίαν ὅμως ταύτην ἄσμενος προσφέρω νῦν ἰδοὺ εἰς τὴν ἀγάπην σου. Ἀπὸ τοῦ δολοφόνου πᾶσαν σκέπην μου καὶ προστασίαν αἴρω. Εἰς τἀνάκτορα ὁ μέχρι τοῦδε ξένος καὶ ἱκέτης μου δὲν εἶνε πλέον· μόνον τοῦ Αἰπύτου σου ὁ δολοφόνος ἔμεινε. Τὸν μιαρὸν κακοῦργον τοῦτον εἰς τὴν ἐξουσίαν σου, Μερόπη, παραδίδω. ΜΕΡΟΠΗ. Εἶνε ἀληθές; ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Ὁ δολοφόνος εἶνε εἰς τὰς χεῖράς σου, Μερόπη. Σβέσον ὅλην εἰς τὸ αἷμά του τὴν φλόγα τῆς δικαίας ἐκδικήσεως, ἥτις καταβιβρώσκει τὴν καρδίαν σου. ΜΕΡΟΠΗ. Ἀπὸ καρδίας, βασιλεῦ, σ ̓ εὐγνωμονώ. ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Λοιπόν, φιλτάτη σύζυγε, μετρίασον τὴν θλιψίν σου, κ ̓ εἰς τὸ ἑξῆς ὑπόνοια εἰς τὴν ψυχήν σου μὴ φαρμακερά ποτε παρεισερπύσῃ πλέον. ΜΕΡΟΠΗ. Ὄχι, βασιλεῦ. ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Πλὴν χαίρω καὶ θαυμάζω τοῦτο, ἄνασσα, τὸ ἥσυχόν σου ἦθος καὶ τὸ ἥμερον. ΜΕΡΟΠΗ. Ὁ χρόνος θραύει τῆς ὀδύνης τὴν αἰχμήν, ὦ ἄναξ, ἐπὶ τέλους, καὶ ψυχρὸς ὁ νοῦς καθυποτάσσει τὴν καρδίαν τὴν θερμήν. ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Ἂν τὴν λαμπρὰν τῆς Μεσσηνίας ἄνασσαν ἔβλεπον μόνον τέως, καὶ ἀκούω νῦν. Δὶς βασιλεύει ὅστις ὄχι τῶν λαῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν παθῶν του εἶνε κύριος. Ἂν ἦσαι μήτηρ, εἶσαι καὶ βασίλισσα συγχρόνως, ὦ Μερόπη· καὶ τοῦ μιαροῦ τὸ αἷμα δολοφόνου ἡ αἱμοβαφὴς χεὶρ τοῦ δημίου, ὄχι τῆς Μερόπης μου νὰ χύσῃ πρέπει. ΜΕΡΟΠΗ. Βασιλεῦ, τί ἐννοεῖς; ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ. Τὸν φόνον τοῦ κακούργου δὲν ἁρμόζ ̓ εἰς σὲ νὰ ἐκτελέσῃς. |