κ ̓ εἰρηνικοῦ τῆς ̓Αρκαδίας ἄνακτος θυγάτηρ, τοῦ Κυψέλου. Ἐπὶ πᾶσι δὲ σὺ μὲν ἀνήρ, ἀνάσσων διὰ σιδηροῦ τῆς βίας ξίφους, ἀσθενὴς δ ̓ ἐγὼ γυνή, τῆς γυναικείας ὅπλον βασιλείας μου τὸν λόγον μόνον ἔχουσα, τὸν ἄοπλον, τὸν ἥμερον δυνάστην τοῦτον τῶν θνητῶν, εἰς τὴν καρδίαν ὅστις ἐνθρονίζεται, καὶ ζεύγ ̓ εἰς τὸν ζυγόν του ὄχι σώματα, ἀλλὰ ψυχάς.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Γνωρίζω τοῦτόν σου καλῶς

τὸν λόγον, τὸν δυνάστην σου τὸν ἄοπλον, ὑπὸ τοῦ κράτους οὗτινος συρόμενοι τῆς βασιλίσσης πλημμυροῦν τὸν θάλαμον τὰ γύναια τῆς Μεσσηνίας κ ̓ οἱ ἀργοί. Αὐτὸς ἡ ῥίζα πάντων ἦτο τῶν κακῶν ἀνέκαθεν καὶ εἶνε ἔτι σήμερον· τῶν Μεσσηνίων τὴν καρδίαν κατ ̓ ἐμοῦ αὐτὸς ὁ διαστρέψας, καὶ εἰς τὸν λαὸν τὸ ὄνομά μου καταστήσας μισητόν· αὐτὸς ὁ ὑποσκάψας ἐν βραδύτητι, ἀλλ ̓ ἀσφαλῶς τοῦ θρόνου τὰ θεμέλια, καὶ ἀπειλῶν κ ̓ ἐμὲ νὰ ἐκθρονίσῃ νῦν, ὡς ἄλλοτε τὸν μέγαν ἐξεθρόνισε

προκάτοχόν μου, σοῦ μὲν πρῶτον σύζυγον, τῆς γῆς δὲ ταύτης πρῶτον βασιλέα, τὸν Κρεσφόντην.

ΜΕΡΟΠΗ.

Τοῦ Κρεσφόντου, ἄναξ, τ ̓ ὄνομα

θαμμένον κεῖται εἰς τὸ κενοτάφιον
τῆς Λήθης πρὸ πολλοῦ, ὅπως ἡ κόνις του
εἰς τὸ νεκροταφεῖον τῶν Ἡρακλειδῶν.
Τ ̓ ὄνομα τοῦτο ζοφερὸν κ ̓ αἰφνίδιον
ἐκ τῶν νερτέρων ἀναθάπτων σήμερον
νὰ μ ̓ ἐνθυμίσῃς προφανῶς ἠθέλησας,
ὅτι ὁ Πολυφόντης, ὁ νῦν βασιλεὺς
καὶ σύζυγός μου, θέλων τὸ διάδημα
τοῦ πρώτου μου ἀνδρὸς καὶ βασιλέως, τοῦ
Κρεσφόντου, νὰ ἁρπάσῃ, τὸν ἐφόνευσεν,
αὐτὸν καὶ δύο τέκνα μου.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ [πρὸς ἑαυτόν.]

Ὢ παρελθόν

ἀπαίσιον ! Ἐὰν ἐκ τῆς ὑπάρξεως

νὰ ἐξαλείψῃ τις αὐτὸ ἠδύνατο !

[γεγωνὸς πρὸς τὴν Μερόπην.]

Λοιπὸν εἰς τὴν ψυχήν σου τὸ φαρμακερὸν

φυτὸν τῆς ὑπονοίας, ὦ βασίλισσα,

δὲν ἔπαυσεν ἀκόμη νὰ βλαστάνῃ, καὶ

τοῦ ὄχλου νὰ τὸ τρέφῃ ἡ διαβολή!

Ακόμη δὲν ἐπείσθης οὐδὲ πείθεσαι, ὅτι τὰ πάντα μῦθοι.

ΜΕΡΟΠΗ.

ὅπως λέγεις σύ,

ἀλλ ̓ ὄχι καὶ ὁ κόσμος.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Ὦ Μερόπη μου,

ὡς πότε μὲ τοῦ κόσμου τὰς διαβολὰς
θὰ μὲ λυπῇς; Ὁ κόσμος εἶνε βάσκανος.
Αὐτὸς ὁ κόσμος οὗτος μὴ καὶ περὶ σοῦ
δὲν λέγει, ὅτι σὺ ἡ ὑποθάλπουσα
τὸ μῖσος τοῦ λαοῦ μου κατ ̓ ἐμοῦ, καὶ σὺ
τῶν αἰωνίων τούτων συνωμοσιῶν
κατὰ τοῦ θρόνου εἶσαι ἡ ψυχή; Σιγᾷς;

ΜΕΡΟΠΗ.

Καὶ τί νὰ εἴπω;

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

κατὰ τῶν διαβολῶν

τοῦ κόσμου; Ἔχεις δίκαιον. Μὴ τὸ λοιπὸν

καὶ σὺ μὲ θλίβῃς μὲ ψευδεῖς διαβολάς.

Εἶμαι ἀθῶος, καθαρὸς τοῦ αἵματος

τῶν τέκνων σου καὶ τοῦ Κρεσφόντου. Μὴ ἐμέ, ἑτέρους αἰτιῶ.

ΜΕΡΟΠΗ

Πλὴν σὺ ὁ ἀρχηγὸς

δὲν ἦσο, Πολυφόντα, τῶν συνωμοτῶν τῆς ἀριστοκρατίας ;

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Ναί, οἱ Δωριεῖς,

οἱ συνωμόται, οὗτοι ἐξετέλεσαν

τὸν φόνον τοῦτον.

ΜΕΡΟΠΗ.

ὅστις ἀνεβίβασε

σὲ εἰς τὸν θρόνον τοῦ Κρεσφόντου.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

ναί, ἀλλὰ

ἁπλῶς ὡς Ἡρακλείδην. Αἱ αἱματηραὶ
σκηναὶ ἐκείνης τῆς ἐπαναστάσεως
εἰς τὴν ψυχήν σου φρίκης καὶ ἀποστροφῆς
καὶ μίσους ἀνεξάλειπτα αἰσθήματα
ἀφῆκαν. Ἀλλὰ μὴ διὰ τοῦ πρίσματος
τῶν αἰσθημάτων τούτων κρῖνέ με, ὤ! μή.
Εἶνε σκληρόν, εἶν ̓ ἄδικον. Πολιτικοὺς
οἱ ἄλλοι συνωμόται ἐπεδίωκον
σκοπούς· ἐγώ, Μερόπη, ὄχι. Αν δ ̓ ἐγὼ
τὸ στέμμα τοῦ Κρεσφόντου ἐπεθύμησα,
τοῦ στέμματος ἐκείνου τὸν ἀδάμαντα
κυρίως ἐπεθύμουν, τὴν Μερόπην μου !

ΜΕΡΟΠΗ.

πρὸς ἧς τὴν χεῖρα μία μόνη στενωπὸς

αἱματηρὰ· ὡδήγει, τοῦ συζύγου μου

ὁ φόνος καὶ τῶν τέκνων μου!

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Μὰ τοὺς θεούς,

εἶσαι σκληρά, Μερόπη, εἶσ ̓ ἀπάνθρωπος.

Ἐγώ, Μερόπη, τοῦ συζύγου σου φονεύς;

τὰς χεῖράς μου νὰ βάψω εἰς τῶν τέκνων σου

او

ἐγὼ τὸ αἷμα; Ὤ! μὴ γένοιτο ποτέ!

Ἂν νῦν, χολῆς πικρίαν ὅτε στάζουσι

τὰ χείλη σου, καὶ πᾶσα λέξις σου καθὼς

φαρμακευμένον βέλος τὴν καρδίαν μου διατρυπᾷ, Μερόπη, ἂν ἐγνώριζες

τί ὁ φονεὺς τῶν τέκνων σου ἐνήργησα, ἤθελες εἴπῃ πάντως, ὅτι βλασφημεῖς κατὰ τοῦ Πολυφόντου ἀγνωμόνως.

Εἰπέ.

ΜΕΡΟΠΗ.

ΠΟΛΥΦΟΝΤΗΣ.

Μερόπη, ἄκουσον. Πρὸ δεκαέξ

Τί;

ἐτῶν συζῶμεν ἤδη, ἀλλὰ ἄτεκνον
ἀπέδειξαν τὸν γάμον οἱ θεοὶ ἡμῶν.
Ἐγγὺς τὸ γῆρας, καὶ τὸ μέλλον ἄδηλον.
Παλίνστροφος ἡ τύχη εἶνε ἄγνωστον
ποίας περιπετείας εἰς κλονούμενον
καὶ ἄλλως θρόνον καὶ εἰς φιλοτάραχον