ΑΘΑΝΑΣΙΩ, Α. ΜΙΑΟΥΛΗΣ, ΑΝΔΡΙ ΚΛΕΩΝΥΜΩ ΜΕΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, ΣΕΜΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΑΞΙΑΓΑΣΤΩ ΑΠΟ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΑΥΤΟΥ ΑΡΕΤΩΝ ΤΩΝ ΤΕ ΚΑΤ' ΙΔΙΑΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΕΜΟΙ ΔΕ ΦΙΛΩ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΕΡΙΣΠΟΥΔΑΣΤΩ, ΤΙΜΗΣ ΑΠΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΕΝΕΚ Α ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΔΕ ΑΝΑΤΙΘΗΜΙ. Τὸ θέμα τῆς ἀνὰ χεῖρας τραγωδίας ἐπραγματεύθη πρῶτος ὁ Εὐριπίδης ἐν τῷ δράματι αὐτοῦ « Κρεσφόντη », οὗτινος ὀλίγα μόνον λείψανα περιεσώθησαν ἄχρις ἡμῶν. Ἐκ τῆς τραγωδίας δὲ ταύτης ἠρύσθη, ὡς φαίνεται, καὶ ὁ Ὑγῖνος ὅσα διηγεῖται περὶ τοῦ μύθου τούτου (Hygini Fabul. 137.) Παρὰ τοῖς νεωτέροις πρῶτος, καθ ̓ ὅσον γνωρίζω, μετεχειρίσθη τὸ θέμα τοῦτο ὁ Ἰταλὸς Torelli (1595), καὶ μετ ̓ αὐτὸν ὁ ὁμοίως Ἰταλὸς Maffei (1713), οὗτινος ἡ περίφημος Μερόπη θεωρεῖται ὡς τὸ τελειό τατον ἀριστούργημα τῆς κλασσικῆς τραγωδίας τῶν Ἰταλῶν. Κατὰ μίμησιν τῆς τοῦ Maffei ἐποίησε καὶ ὁ Γάλλος Voltaire ἰδίαν « Μερόπην » (1743), ἥτις γενικῶς κρίνεται ὡς ἓν τῶν ἀρίστων ἔργων οὐ μόνον αὐτοῦ ἀλλὰ καὶ ἐν γένει τῆς γαλλικῆς σκηνῆς, καὶ ἥτις καὶ παρ ̓ ἡμῖν ἐγένετο γνωστὴ δι' ἐμμέτρου μεταφράσεως ἐν τῷ δευτέρῳ τόμῳ τῆς ἐν Βουκουρεστίοις δημοσιευθείσης δραματικῆς συλλογῆς (« Συλλογὴ διαφόρων τραγῳδιῶν, ὅσαι παρεστάθησαν εἰς τὸ θέατρον τοῦ Βουκουρεστίου. Ἐκ τοῦ ἐν Βουκουρεστίῳ νεοσυστάτου τυπογραφείου. 1820 ».). Τῆς Μερόπης αὑτοῦ ὁ Voltaire προέταξε μακρὸν ἐπιστολιμαῖον πρόλογον ὅστις ἔδωκεν ἀφορμὴν εἰς τὸν γερμανὸν κριτικὸν Lessing νὰ γράψῃ τὴν μακρὰν ἐκείνην, ἐν τοῖς πλείστοις μὲν ὀρθὴν καὶ δικαίαν, ἀλλ ̓ ἐν μέρει καὶ ἐμπαθῆ καὶ ἄδικον ἐπίκρισιν, ἥτις ἀποτελεῖ ἓν τῶν περιεργοτάτων καὶ χαρακτηριστικωτάτων κεφαλαίων τῆς « ̔Αμβουργείου δραματουργίας », ἀφ ̓ ἧς χρονολογεῖται, καὶ δικαίως, ἡ χειραφέτησις τῆς δραματικῆς τῶν γερμανῶν ποιήσεως. Τελευταία ἔρχεται ἡ « Μερόπη » τοῦ μεγάλου τραγικοῦ ποιητοῦ τῆς Ἰτα |